Hoi, daar ben ik weer.

Na een aantal maanden niets hebben gepost werd het tijd om weer is een nieuwe blog te maken. Een aantal maanden geleden zat ik in Formigine, Italie. Als au pair had ik twee kinderen te verzorgen van 3 en 1.5 jaar oud. Het gezin waar ik zat was ontzettend lief.

Na de eerste twee weken kwam ik toch echter wel al met mijn twijfels. Is dit wat het is? een hele week thuis zitten en een beetje op kinderen passen? Ik had zoveel leuke verhalen gehoord hoe het kon zijn en wat voor leuke dingen je kon mee maken met je gast gezin. Binnen een paar dagen had ik gelukkig wat vrienden gemaakt. Met deze meiden ging ik Bologna en Modena verkennen en al het lekkere eten proeven wat er was te vinden.

De meiden die ik had leren kennen waren zelf ook au pair in de buurt waar ik woonde. Het was ontzettend fijn om verhalen uit te wisselen omdat ze precies hetzelfde mee maakte. Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik niet net zo positief kon zijn over mijn avontuur. Ondanks dat ik hele lieve gast ouders had moest ik na weken lang twijfelen zeggen dat ik niet wist of ik hier wilde blijven.

Vertellen aan je gast gezin dat je het niet naar je zin hebt in het Engels, is een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Gelukkig was mijn Engels erg verbeterd doordat ik niets anders heb kunnen praten. Na een goede ongemakkelijke huilbui was het eruit. Ik was blij dat ik het had vertelt maar nu moest ik toch echt wel mijn keuze snel maken of ik wilde blijven of niet.

EInd oktober kwam inzicht.. Ik wist dat ik het snel moest vertellen dat ik niet langer wilde blijven. De reden waarom ik niet wilde blijven zet ik wegens prive redenen niet op het internet. Ik wil deze mensen niet belachelijk maken. Ondanks dat ze heel lief waren kon ik mijn reis niet langer in Formigine voortzetten.

Na weer een heel ongemakkelijk gesprek heb ik gezegd dat ik niet langer wilde blijven. Ik heb zoveel medelijden met deze mensen gehad omdat het niet leuk is om te zeggen dat je niet met hun matcht.

Na vijf dagen aftellen was het eindelijk zo ver en mocht ik naar huis. Mama en Femke hebben mij opgehaald in Eindhoven. Mijn geluk kon niet meer op.

Nu ik terug ben in Nederland waardeer ik mijn huis meer. Ik wilde zo graag weg uit Nederland, dat ik vergat dat ik hier alle mensen heb die ik lief heb. Ik heb iedereen zo erg gemist dat ik nu ongeveer twee maanden verder, nog steeds blij kan zijn dat ik in Nederland ben.

Normaal zou ik nu naar een ander gezin zoeken samen met Travil Active. Na mijn realisering dat ik op dit moment niet gelukkig zou zijn als ik weg van huis ben, heb ik besloten om voorlopig hier in Nederland te blijven.

Deze beslissing is helemaal niet makkelijk geweest. Ik zie dit als falen voor iets wat ik al zo lang heb gewild. Ik geloof er in dat dit duidelijk mijn tijd nog niet is. En dat dat allemaal nog komt. Ik heb me erbij neergelegd dat dit avontuur niet is gegaan zoals ik wilde.

Ik vind het ontzettend jammer dat dit zo is gelopen. Maar mijn tijd en alle avonturen komen nog wel.

Voor nu heb ik vandaag mijn contract getekend op mijn nieuwe werk voor een tijdje.

Dankjewel voor diegene die deze lange blog hebben afgelezen. Voor nu ligt mijn Blog stil. Maar, ik hoop ooit dit kunnen af te maken met een nieuw verhaal.

liefs,

Sevil